علی رادمان
در سال 1352 در تهران متولد شد. موسيقی را از اوان کودکی و قبل از دبستان نزد پدرش محمدحسن رادمان که استاد که استاد هنرستان موسيقی بود آغاز کرد و تئوری موسيقی، آشنايی با موسيقی ايران و مراحل مقدماتی نوازندگی پيانو را نزد او آموخت.
او ضمن تحصيل در رشته الترونيک، آموزه های خود را در حوزه علوم پايه آهنگسازی، نوازندگی پيانو و مايه شناسی موسيقی ايرانی، نزد استادان وقت هنرستان موسيقی ارتقاء داد و در سال 1370 به عنوان آهنگساز در گروه کودک و نوجوان سيما ضمن خلق آثاری چند، به عضويت مرکز اتحاديه نمايشگران عروسکی جهان (unima) در آمد سپس در رشته موسيقی دانشکده هنرهای زيبای دانشگاه تهران پذيرفته شد. رادمان در وادی آهنگسازی، هنر آموخته مکتب استاد عليرضا مشايخی است.
وی در کنار گرايش های آهنگسازی، رديف موسيقی ايرانی را نزد استاد مجيد کيانی و تکنيک های نوازندگی پيانو را نيز تحت نظر استاد رافائل ميناسکانيان پيش برد و در دو جشنواره متوالی نوازندگی پيانو در سال های 1375 و 1376 حائز رتبه ممتاز کشوری شد.
فنون رهبری ارکستر را تحت تعليم "Edo Micic" استاد دانشگاه زاگرب و وين آموخت و در کنار او در همين حوزه، از تجربيات آقايان "منوچهر صهبايی" و "ايرج صهبايی" نيز استفاده کرد. او به عنوان دانشجوی رتبه اول دانشکده هنرهای زيبا فارغ التحصيل شد و سپس در رشته ی آهنگسازی در مقطع تحصيلات تکميلی از تجربه اساتيد ديگری چون Olena Dyachkova، Tolib-khon Shakhidi، احمد پژمان، حسين دهلوی، شاهرخ خواجه نوری و کامبيز روشن روان نيز بهره مند شد و بر تجربيات خود افزود.
وی از سال 1375 به گروه موسيقی تهران و ارکستر موسيقی نو (Iranian Orchestra for New Music) پيوست و کنسرت های متعددی را با اين ارکستر، به عنوان رهبر و نوازنده اجرا کرد.
از اواسط سال 1377 به عنوان استاد مدعو در گروه موسيقی دانشکده هنرهای زيبای دانشگاه تهران و سپس در دانشگاه سوره تهران، مشغول به تدريس شد. همچنين به عنوان رهبر و نوازنده همکاری خود را با ارکستر مرکز پژوهش موسيقی معاصر دانشکده ی هنرهای زيبا آغاز کرده و کنسرت های پژوهشی متعددی را به اجرا رساند.
رادمان در اکثر سی دی های انتشار یافته ارکستر موسیقی نو به عنوان نوازنده، حضور فعال داشته و در چندین دوره جشنواره بین المللی موسیقی فجر به عنوان پیانیست و رهبر ارکستر به اجرای برنامه پرداخته است. از سال 1373 تاکنون تجربیات گسترده ای را در زمینه آموزش عمومی و تخصصی موسیقی، در اختیار هنرجویان قرار داده است که حاصل این تجربیات، تألیف دو کتاب آموزشی، رساله ها و مقاله هایی است که در همین زمینه تألیف نموده است و همینطور در سال جاری کتابی تخصصی با موضوع اجرای موسیقی در قرن بیستم را در دست نشر دارد.
او در سال 1387 به عضویت هیئت علمی و سمت مدیریت دپارتمان دانشگاه آزاد شیراز منصوب شد. او از آن سال تاکنون بسیاری از سرفصل های دروس دانشگاه را طراحی و به روز کرده و هنرجویان و آهنگسازان بسیاری را تربیت کرده است. او در بهمن ماه 1391 بالاترین نشان هنری کشور (نشان درجه یک هنری) را اخذ کرده است.
او تجربیات آهنگسازی متفاوتی در حوزه چند صدایی موسیقی ایران دارد و در این حیطه سبک های جدیدی در چند صدایی موسیقی ایران تجربه و معرفی کرده است که از آن جمله می توان به خوشه های صوتی ایرانی اشاره کرد.
دو اثر سمفونیک او با عناوین موومان سمفونیک بوتیقا و موومان سمفونیک Diorama توسط " ارکستر سمفونیک ستراد کیف و ارکستر چایکوفسکی" ضبط شده است. در سال 2004 دو اثر او تحت عنوان Expreession I و Expression II در چند فستیوال آهنگسازی در اروپا به اجرا درآمد.
او پس از برگزاری چندین سمینار، همایش و کنسرت در گونه های مختلف آهنگسازی، در سال 89 . 90 . 95 به عنوان پژوهشگر برتر دانشگاه معرفی شد. او در شهرهای متعددی در ایران کارگاه هایی با عنوان های "کنکاش های شنودی و دعوت به شنیدن" اجرا کرده است.
وی در حوزه پژوهش دانشگاه، در طراحی و تنظیم دروس تخصصی موسیقی در مقطع های کارشناسی و کارشناسی ارشد آهنگسازی و نوازندگی، حضور فعالی داشته است. رادمان عضو فعال انجمن بین المللی آهنگسازان ایرانی موسیقی معاصر "ACIMC" است.
از او تاکنون چند اثر ارکسترال و آوازی، در مجمع های علمی و هنری بین المللی به اجرا رسیده است که از آن جمله میتوان به سمفونی "Identity" در کنفرانس بین المللی "Cultural Heritage and Identity Formation" اشاره کرد. از سال 1390 تاکنون او داوری پنل چند کنفرانس بین المللی هنری را نیز عهده دار بوده است.
رادمان در جشنواره های سوم و چهارم گروه نوازی استان فارس به عنوان داور و در جشنواره هشتم، به عنوان دبیر علمی جشنواره بوده و همچنین در سال 90 داوری آزمون تعیین صلاحیت هنری تدریس آموزشگاه های موسیقی جنوب کشور را به عهده داشته است.
از آثار وی تاکنون چند آلبوم از جمله: حکایت تندیس، کتیبه، موسیقی نو در ایران و ماهی سیاه کوچولو (انتشار در کشور بلژیک) منتشر شده است. رادمان تاکنون علاوه بر برگزاری چندین سمینار تخصصی در وادی آهنگسازی و تربیت شنیداری، با چند فستیوال بین المللی آهنگسازی از جمله: Bozar، Kiev، Brussele، Paris، Hanover و New york همکاری داشته که از آن جمله میتوان به پروژه نظری و عملی آهنگسازی که او در قالب کارگاه در Royal Conservatoire of Antwerp اشاره کرد. او در همین راستا چند کنسرت و کارگاه آموزشی را با رویکرد چندصدایی در موسیقی ایران، برگزار کرده است. وی هم اکنون عضو انجمن آهنگسازان ایرانی موسیقی معاصر ACIMC است. او سال ها با ارکستر موسیقی نو به عنوان نوازنده، آهنگساز و رهبر همکاری داشت و در سال 1390 ارکستر موسیقی معاصر پارس را تأسیس کرد و کنسرت هایی را با گرایش ها و سبک های متفاوت موسیقی معاصر اجرا کرد و در این راستا تجربیاتی را بر پایه شکل گیری طیف های صوتی و ساختارهای چند صدایی ملهم از موسیقی ایرانی معرفی کرد.
دو اثر او در گونه ی الکترواکوستیک در مراحل اجرا و انتشار، در هانوفر آلمان و نیویورک آمریکا است.
آثار ارکسترال و مجلسی او تاکنون بارها در کشورهایی در آسیا، آمریکا و اروپا اجرا شده است.
از آثار وی میتوان به عناوین زیر اشاره کرد:
موومان سمفونیک Diorama، موومان سمفونیک بوتیقا، اکسپرسیون 1 و اکسپرسیون 2 (برای پیانو)، نوا (برای پیانو)، رویای آخرین لالایی (برای پیانو)، مانی ( برای فلوت و پیانو)، موسیقی برای تار، سنتور و اصوات الکترونیک، کتیبه (برای اصوات الکترونیک و تار)، چهار تم و واریاسیون (برای پیانو)، چهار پرلود (برای پیانو)، مثنوی برای سنتور، ارکستر و سیگنال های الکترونیکی، از خاوران (برای پیانو و ارکستر موسیقی نو)، آواهای زیگورات ( در سه موومان برای پیانو)، کویر ( برای دیوان و ارکستر موسیقی نو)، Argument (برای گروه سنتور، گروه کوبه ای، نی و کنترباس)، Sequence شماره 1 (برای تار سولو)، افسانه شهر آیینه ها (برای دو سنتور، پیانو و سه تار)، یک قاب موزیکال (برای هارپ، سنتور باس و دوتار)، سمینار رنگ ها (برای پیانو، سنتور دو کوک، سنتور سل کوک، نی و تار)، یک سیاه مشق (برای ارکستر زهی و گروه کر)، حکایت تندیس (برای ارکستر، راوی، سیگنال های تعریف شده و گروه کر)، کلاژ مرثیه سرزمین متروک (برای صدای ضبط شده، صدای باس، 10 سنتور و اصوات الکترونیکی)، ژیوار (برای خواننده و ارکستر و اصوات الکترونیک)، هشت گاه ( برای خواننده و ارکستر)، دوئت برای ویولن و ویولا، لحظه های سرد دروس (برای فلوت و الکترونیک)، در پی خاطره ی گمشده برای عود و الکترونیک، پرسه در حوالی من (برای پیانو سولو).